مکالمه و تأثیر ارتباطی آن در آموزش زبان عربی به غیربومیزبانان
DOI::
https://doi.org/10.22046/LA.2024.09%20کلمات کلیدی:
مکالمه, ارتباط, آموزش زبان, روش توالی, فراگیری زبانچکیده
آموزش زبان بر اساس مکالمات شفاهی فرصت متمایزی جهت فراگیری و یادگیری زبان ارائه میدهد، به زبانآموز ارزش و معنا میدهد و مهارتهای بهدستآمده بیشتر نمایان میشود و به او اجازه میدهد تا زبان کسبشده را در موقعیتهای متعدد به کارگیرد. از آزمایشات به نظر میرسد که زبانآموز از این طریق مثبتتر است و در تمرین رسمی زبان شرکت میکند، زیرا قادر به بیان خود و نوشتن بدون مانع میشود، که این هدف از یادگیری زبان دوم است که تنها با غوطهور شدن در محیط میتوان بدان دستیافت. زبانآموز در محیط زبانی خود را از طریق ارتباط زبانی و آموزش در ساخت ترکیبات زبانی جدید که به طور خود به خود بدون ساخت یا هزینه ایجاد میشود به کار میگیرد، زیرا سعی میکند از عناصر زبانی برای ایجاد ارتباط زبانی واقعی متناسب با اجتماع، زبان و فرهنگ استفاده کند. زمینه در حین تمرین زبانی و محاورهای ایجاد میشود و این مبحث به دنبال تعیین جایگاه مکالمه در آموزش زبان عربی به افراد غیرمتکلم است و مهمترین راهبرد موفقیت روش گفتگو را بررسی میکند. و گفتگو با اشاره به نقش بیان و آرشیو و ایستادن در تکنیکهای دنبال شده و راه و روش گوین فرانسوی یک الگو است و این با پیگیری برنامه درسی توصیفی تحلیلی است که امکان ایستادگی در برابر مکانیسم گفتگو و آشکار ساختن اهمیت آن در آموزش زبان عربی به افراد غیرمتکلم، یکی از نتایجی که ما میخواهیم این است که بر پیوستگی آموزش زبان عربی تمرکز کنیم، و مکالمه را به عنوان روشی برای آموزش به عنوان طرح آن در نظر بگیریم. و اهداف به نگرشهای واقعی نزدیک میشوند و زبانآموز را با احترام به هنجارها و ترکیب زبان به عمل سوق میدهند و روشهای دیگری را با هدف تثبیت زبان دوم به ویژه ایجاد میکنند.
مراجع
نايف خرما، علي حجاج (1998). اللّغات الأجنبية تعليمها وتعلّمها، ط1، المجلس الوطني للثّقافة والفنون والآداب، الكويت.
دوجلاس براون (1994). أسس تعلّم اللّغة وتعليمها، ترجمة عبده الرّاجحي وعلي علي أحمد شعبان، د.ط، دار النّهضة العربية للطّباعة والنّشر، بيروت.
رمزي مفتاح (1963). التّعليم بحث تمهيدي، دار الفكر العربي، القاهرة.
أحمد عبده عوض (2000). مداخل تعليم اللّغة العربية، دراسة مسحية نقدية، ط1، جامعة أم القرى، مكة المكرّمة.
محمد علي حافظ (1984). التّخطيط للتّربية والتّعليم، الدّار المصرية للتّأليف والتّرجمة، القاهرة.
سميح أبو مغلي (1997). الأساليب الحديثة لتدريس اللغة العربية، ط1، دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، الأردن.
رشدي أحمد طعيمة (2004). المهارات اللّغوية، مستوياتها، تدريسها، صعوباتها، ط1، دار الفكر العربي، القاهرة،
عبد الرحمان ابن خلدون (2004). المقدمة، (ديوان المبتدأ والخبر في تاريخ العرب والبربر ومن عاصرهم من ذوي الشأن الأكبر)، دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، بيروت.
عبد العليم إبراهيم (1976). الموجه الفني لمدرسي اللغة العربية، ط9، مطابع دار المعارف، مصر.
عبد الفتاح حسن البجة (2005). أساليب تدريس مهارات اللغة العربية وآدابها، دار الكتاب الجامعي، الإمارات العربية.
صالح بلعيد (2000). دروس في اللسانيات التطبيقية، دار هومة للنشر والتوزيع، الجزائر.
باني، عميري (1981). دراسة نحوية لكتاب المختار في قواعد اللغة العربية المقرر للسنة الأولى من التعليم المتوسط بالمدرسة الجزائرية (دراسة على ضوء اللسانيات التطبيقية)، الجزائر.
عليالجمبلاطي، أبو الفتوح التوانسي (1981). الأصول الحديثة لتدريس اللغة العربية، ط2، دار نهضة مصر للطبع والنّشر، مصر.
نايف معروف (1985). خصائص العربية وطرائق تدريسها، ط1، دار النفائس، بيروت.
Jean Berco-Gleason )1982). Insight from child acquisition for second language loss, in Lambert and Freed.
Cicurel, F. )1998(. «Hétérogénéité des dires dans une situation d’enseignement / apprentissage». In Souchon M. (dir.). Pratiques discursives et acquisition des langues étrangères. Actes du Xe colloque international «Acquisition d’une langue étrangère : perspectives et recherches ». Besançon : Centre de linguistique appliquée de Besançon..
Nāyif khrmā, ʻAlī Ḥajjāj (1998). alllghāt al-ajnabīyah taʻlīmihā wtʻllmhā, ed.1, al-Majlis al-Waṭanī llththqāfh wa-al-Funūn wa-al-Ādāb, al-Kuwayt,.
Dwjlās Brāwn (1994). Usus tʻllm alllghh wtʻlymhā, tarjamat ʻAbduh alrrājḥy wa-ʻAlī ʻAlī Aḥmad Shaʻbān, , Dār alnnhḍh al-ʻArabīyah llṭṭbāʻh wālnnshr, Bayrūt.
Ramzī Miftāḥ (1963). alttʻlym baḥth tamhīdī, Dār al-Fikr al-ʻArabī, al-Qāhirah.
Aḥmad ʻAbduh ʻAwaḍ, (2000). madākhil Taʻlīm alllghh al-ʻArabīyah, dirāsah masḥīyah naqdīyah, ed.1, Jāmiʻat Umm al-Qurá, Makkah almkrrmh.
Ḥamad ʻAlī Ḥāfiẓ (1984). alttkhṭyṭ llttrbyh wālttʻlym, alddār al-Miṣrīyah llttʼlyf wālttrjmh, al-Qāhirah.
Samīḥ Abū Mughlī (1997). al-asālīb al-ḥadīthah li-tadrīs al-lughah al-ʻArabīyah, ed.1, Dār al-Fikr lil-Ṭibāʻah wa-al-Nashr wa-al-Tawzīʻ, al-Urdun.
Rushdī Aḥmad Ṭuʻaymah (2004). al-mahārāt alllghwyh, mstwyāthā, tadrīsihā, ṣʻwbāthā, ed.1, Dār al-Fikr al-ʻArabī, al-Qāhirah.
Abd al-Raḥmān Ibn Khaldūn (2004). al-muqaddimah, (Dīwān al-mubtadaʼ wa-al-khabar fī Tārīkh al-ʻArab wa-al-Barbar wa-man ʻāṣarahum min dhawī al-shaʼn al-akbar), Dār al-Fikr lil-Ṭibāʻah wa-al-Nashr wa-al-Tawzīʻ, Bayrūt.
Abd al-ʻAlīm Ibrāhīm (1976). al-muwajjah al-Fannī lmdrsy al-lughah al-ʻArabīyah, ed.9, Maṭābiʻ Dār al-Maʻārif, Miṣr.
Abd al-Fattāḥ Ḥasan al-Bajjah (2005). Asālīb tadrīs mahārāt al-lughah al-ʻArabīyah wa-ādābihā, Dār al-Kitāb al-Jāmiʻī, al-Imārāt al-ʻArabīyah.
Ṣāliḥ Balʻīd (2000). Durūs fī al-lisānīyāt al-taṭbīqīyah, Dār Hūmah lil-Nashr wa-al-Tawzīʻ, al-Jazāʼir.
Ṣāliḥ Balʻīd (2000). Durūs fī al-lisānīyāt al-taṭbīqīyah, Dār Hūmah lil-Nashr wa-al-Tawzīʻ, al-Jazāʼir.
Bānī, ʻUmayrī (1981). dirāsah naḥwīyah li-kitāb al-Mukhtār fī Qawāʻid al-lughah al-ʻArabīyah al-Muqarrar lil-Sunnah al-ūlá min al-Taʻlīm al-Mutawassiṭ bi-al-Madrasah al-Jazāʼirīyah (dirāsah ʻalá ḍawʼ al-lisānīyāt al-taṭbīqīyah), al-Jazāʼir.
Alī aljmblāṭy, Abū al-Futūḥ altwānsy (1981). al-uṣūl al-ḥadīthah li-tadrīs al-lughah al-ʻArabīyah, ed.2, Dār Nahḍat Miṣr lil-Ṭabʻ wālnnshr, Miṣr.
Nāyif Maʻrūf (1985). Khaṣāʼiṣ al-ʻArabīyah wa-ṭarāʼiq tadrīsihā, ed.1, Dār al-Nafāʼis, Bayrūt.
##submission.downloads##
چاپ شده
ارجاع به مقاله
شماره
نوع مقاله
مجوز
حق نشر 2024 ذهبية حمو الحاج

این پروژه تحت مجوز بین المللی Creative Commons Attribution 4.0 می باشد.
فصلنامه هنر زبان یک مجله دسترسی آزاد است و مقالات پس از پذیرش در دسترس عموم قرار می گیرند و استفاده از آن با ذکر منبع آزاد است