خودسازی زبان و بازسازی فرهنگی: بررسی موردی سرود سلیمان اثر موریسون

چکیده

پراکندگی فرهنگی در نتیجۀ آسیب‌های جمعی، مسئلۀ بازنمایی را به عنوان وسیله‌ای برای شناسایی در تعارض تداعی می‌کند. در دورۀ انقلاب فکری، زبان در هستۀ اصلی مسئله قرار دارد، زیرا گفتار، نفی سکوت و خاموشی است. مسئله، روش مناسب برای بیان و بازیابی گذشته، فرهنگ و هویت شخص در محدودۀ مذاکرات سازندگان تاریخی یا بازسازندگان قرار می‌گیرد. در حالی که برخی از آنها، از جمله نوگی وثونگ نوشتن به زبان‌های ملی و قومی را به خاطر مردم خود پیشنهاد می‌کند، برخی دیگر مانند چینوا آچهبه نوشتن به زبان سلطه‌گر را برای نمایش و اثبات فرهنگ افراد تحت سلطه از طریق ایجاد یک گفتمان بین‌المللی ترجیح می‌دهد. با این حال، دیدگاه اخیر همچنین خواستار زبان جدیدی است که با استفاده از خودسازی زبان، بدون پس‌زمینۀ منفی باشد. سرود سلیمان اثر تونی موریسون برای نشان دادن اهمیت خودسازی زبان، قابل مطالعه است. موریسون نوعی فرار را فرض می‌کند، فراری معنوی که در زبان گنجانده شده است. میلک‌من، قهرمان داستان، هویتی دارد که از نظر فضایی تقسیم شده است، همانطور که هومی‌باوا به آن برچسب می‌زند. در حالی که هویت او باید با واقعیت اجتماعی‌اش مطابقت داشته باشد، میلک‌من در تأثیرات بعدی هویت فرهنگی گیر کرده است. در نتیجه، برای اینکه واقعیت تکه تکه شده خود را کنار هم بگذارد، باید به سرچشمه خود پرواز کند. در طول سفر، او از طریق یک ترانه رمزگذاری شده به نام سرود سلیمان در مورد گذشته یاد می‌کند. اگرچه اشعار بیشتر به زبان انگلیسی است ولی همراه با لهجه‌های آفریقایی سروده شده است، پس ترانه بی‌معنی به نظر می‌رسد در حالی که دارای مفاهیم فرهنگی است. بنابراین، زبان در چارچوب خاصی استفاده می‌شود که آن را قادر می‌سازد با مدلول کنار بیاید.