نقد زیباییشناسی غزل‌های سیف فرغانی
DOI:
https://doi.org/10.22046/LA.2016.03الكلمات المفتاحية:
سیف فرغانی، زیباییشناسی، غزل، نقد، شعر، آرایه.الملخص
زیباییشناسی سخن پارسی تحلیل شعر فارسی از دیدگاه بدیعی و بیانی و به‌طوركلی از دیدگاه بلاغی است؛ آن‌گاه كه به تحلیل شعر از دیدگاه بیانی می‌پردازیم، تشبیه‌ها، استعاره‌ها، كنایه‌ها، مجازها و نمادهای آن را باز می‌نماییم یا هنگامی که از زاویۀ دانش معانی از غرض ثانوی سخن شاعرانه سخن می‌گوییم یا حتی وزن عروضی بیتی را باز می‌نماییم، همه تحلیل‌های زیبایی‌شناختی سخن پارسی است.
سیف فرغانی از شاعران برجستۀ فارسی است که قرارگرفتنش در کنار سعدی در یک قرن، و همچنین به دلیل مهاجرتش به منطقۀ آسیای صغیر باوجود لطافت طبع و غزل‌های بسیار دلنشینش آن‌طور که باید شناخته نشده است؛ این پژوهش سعی دارد زیبایی‌های کلام سیف فرغانی را بشناساند؛ از این‌رو، پژوهش حاضر به زیباییشناسی ساختاری در اشعار سیف فرغانی می‌پردازد و صنایع بدیعی و آرایه‌های ادبی و همچنین ظرافت‌های زبانی غزل‌های سیف فرغانی را شرح داده، به تأثیرپذیری‌های این شاعر لطیف‌طبع قرن هفتم هجری، از سعدی استاد بزرگ سخن نیز می‌پردازد.
