Investigation of Gnomic Verses in Sultan Walad Masnavi

Authors

  • Shahin Vajdi Zakheradi PhD Student of Persian Language and Literature Department, Shiraz University, Iran.
  • Shahrokh Mohammad Beigi Associate Professor of Persian Language and Literature Department, Shiraz University, Iran
  • Zarrintaj Varedi Associate Professor of Persian Language and Literature Department, Shiraz University, Iran.

DOI:

https://doi.org/10.22046/LA.2021.19

Keywords:

Sultan Walad, Gnomic Verses, Enjambment, Erasure, Metre

Abstract

Gnomic verses are artistic images which can be various angles, may be used in the beginning, middle or the end of the allegory and can analogize abstract notions to sensible ones or vice versa. This research is a study performed via the ‘library-based’ approach and, while pointing to the background of gnomic verses, investigates the Triple Couplet Poetries of Sultan Walad’s, namely Ebteda Nameh, Rabab Nameh and Enteha Nameh, and with respect to the angles, position, and structure of gnomic verses, demonstrate the quality of how this literary adornment is made use of. Results of the study show that (1) in using this artistic symbol, Sultan Walad has more benefited from the double-sided type gnomic verse and analogizes subjective, abstract and mental notions to sensible types. (2) There are times that both hemistiches of a verse are equivalent in meaning to the previous verses and help present the gnomic verse through more than one single verse. (3) Sometimes the bases of the gnomic verse are fictitious, imaginary or legendary. (4) There are times that gnomic verses are depicted in two running inter-related verses. (5) In quite a number of the gnomic verses, one of the bases of the gnomic equative is pretermitted and hidden in the meaning and concept of the verse.

Author Biographies

Shahin Vajdi Zakheradi, PhD Student of Persian Language and Literature Department, Shiraz University, Iran.

اسلوب معادله از تصاویر هنری است که می‌تواند دارای وجوه مختلف باشد. در آغاز، بینابین یا پایان تمثیل آورده‌شود و امر انتزاعی را به امور محسوس و یا بالعکس تشبیه نماید. اوج ظهور این آرایه در ادب فارسی قرن دهم، در سبک هندی دیده می‌شود اما جلوه‌های این هنر در ادبیات فارسی، از قدیمترین آثار تا کنون تجلی یافته است. پژوهش حاضر به شیوۀ کتابخانه‌ای، ضمن اشاره به پیشینۀ اسلوب معادله (ارسال مثل)، به بررسی مثنوی‌های سلطان ولد، ابتدانامه (مشهور به ولدنامه)، رَباب نامه و انتهانامه پرداخته و با توجه به وجوه، جایگاه و ساختار اسلوب معادله در این مثنوی‌ها کیفیت بهره‌مندی از این آرایه را، نشان می‌دهد. نتایجی که از این پژوهش به دست آمده نشان می‌دهد که: 1- سلطان ولد در استفاده از این مظهر هنر بیشتر از اسلوب معادلۀ دو وجهی بهره برده و امور ذهنی، انتزاعی و عقلی را به امور حسی تشبیه نموده است. 2- چه بسا پیش می‌آید که دو مصراع یک بیت، معادل بیت‌های پیشین قرار بگیرد و اسلوب معادله در بیش از یک بیت ارائه گردد. 3- گاهی پایه‌های اسلوب معادله، وهمی، تخیلی و یا افسانه‌ای است. 4- گاهی نیز اسلوب معادله در دو بیت به صورت موقوف‌المعانی به تصویر کشیده می‌شود. 5- در بسیاری از اسلوب معادله‌ها، یکی از پایه‌های معادله محذوف و در معنا و مفهوم بیت نهفته است.

Shahrokh Mohammad Beigi, Associate Professor of Persian Language and Literature Department, Shiraz University, Iran

اسلوب معادله از تصاویر هنری است که می‌تواند دارای وجوه مختلف باشد. در آغاز، بینابین یا پایان تمثیل آورده‌شود و امر انتزاعی را به امور محسوس و یا بالعکس تشبیه نماید. اوج ظهور این آرایه در ادب فارسی قرن دهم، در سبک هندی دیده می‌شود اما جلوه‌های این هنر در ادبیات فارسی، از قدیمترین آثار تا کنون تجلی یافته است. پژوهش حاضر به شیوۀ کتابخانه‌ای، ضمن اشاره به پیشینۀ اسلوب معادله (ارسال مثل)، به بررسی مثنوی‌های سلطان ولد، ابتدانامه (مشهور به ولدنامه)، رَباب نامه و انتهانامه پرداخته و با توجه به وجوه، جایگاه و ساختار اسلوب معادله در این مثنوی‌ها کیفیت بهره‌مندی از این آرایه را، نشان می‌دهد. نتایجی که از این پژوهش به دست آمده نشان می‌دهد که: 1- سلطان ولد در استفاده از این مظهر هنر بیشتر از اسلوب معادلۀ دو وجهی بهره برده و امور ذهنی، انتزاعی و عقلی را به امور حسی تشبیه نموده است. 2- چه بسا پیش می‌آید که دو مصراع یک بیت، معادل بیت‌های پیشین قرار بگیرد و اسلوب معادله در بیش از یک بیت ارائه گردد. 3- گاهی پایه‌های اسلوب معادله، وهمی، تخیلی و یا افسانه‌ای است. 4- گاهی نیز اسلوب معادله در دو بیت به صورت موقوف‌المعانی به تصویر کشیده می‌شود. 5- در بسیاری از اسلوب معادله‌ها، یکی از پایه‌های معادله محذوف و در معنا و مفهوم بیت نهفته است.

Zarrintaj Varedi, Associate Professor of Persian Language and Literature Department, Shiraz University, Iran.

اسلوب معادله از تصاویر هنری است که می‌تواند دارای وجوه مختلف باشد. در آغاز، بینابین یا پایان تمثیل آورده‌شود و امر انتزاعی را به امور محسوس و یا بالعکس تشبیه نماید. اوج ظهور این آرایه در ادب فارسی قرن دهم، در سبک هندی دیده می‌شود اما جلوه‌های این هنر در ادبیات فارسی، از قدیمترین آثار تا کنون تجلی یافته است. پژوهش حاضر به شیوۀ کتابخانه‌ای، ضمن اشاره به پیشینۀ اسلوب معادله (ارسال مثل)، به بررسی مثنوی‌های سلطان ولد، ابتدانامه (مشهور به ولدنامه)، رَباب نامه و انتهانامه پرداخته و با توجه به وجوه، جایگاه و ساختار اسلوب معادله در این مثنوی‌ها کیفیت بهره‌مندی از این آرایه را، نشان می‌دهد. نتایجی که از این پژوهش به دست آمده نشان می‌دهد که: 1- سلطان ولد در استفاده از این مظهر هنر بیشتر از اسلوب معادلۀ دو وجهی بهره برده و امور ذهنی، انتزاعی و عقلی را به امور حسی تشبیه نموده است. 2- چه بسا پیش می‌آید که دو مصراع یک بیت، معادل بیت‌های پیشین قرار بگیرد و اسلوب معادله در بیش از یک بیت ارائه گردد. 3- گاهی پایه‌های اسلوب معادله، وهمی، تخیلی و یا افسانه‌ای است. 4- گاهی نیز اسلوب معادله در دو بیت به صورت موقوف‌المعانی به تصویر کشیده می‌شود. 5- در بسیاری از اسلوب معادله‌ها، یکی از پایه‌های معادله محذوف و در معنا و مفهوم بیت نهفته است.

Published

2021-11-30

How to Cite

Vajdi Zakheradi, S., Mohammad Beigi, S., & Varedi, Z. (2021). Investigation of Gnomic Verses in Sultan Walad Masnavi. LANGUAGE ART, 6(4), 7–22. https://doi.org/10.22046/LA.2021.19

Similar Articles

You may also start an advanced similarity search for this article.