زبان عربی و لهجه‌هایش!

چکیده

این تحقیق به موضوع عربی «کلاسیک» و گویش‌های آن می‌پردازد، بر اساس این فرضیه که عربی رایج، صنعتی متأخر بر «زبان‌ها» و «لحن‌های» عرب است که بر اساس نیازهای معنوی، خردمندانه و با ظرافت پرورش یافته است. که مشخصا آن را به یک زبان بهینه و قطعی ارتقاء داده است، یعنی زبان الهام که به زبان وحی تبدیل می‌شود. این وضعیت بود که به زبان عربی داده شد و تصور اعراب از زبان‌شان را متافیزیکی کرد. از سوی دیگر، گذار از سطح زبانی طبیعی به سطح زبانی بالاتر مستلزم مداخله نسلی از دستور زبانان بود که نه تنها در گویش‌ها و زبان‌ کلاسیک، بلکه در زبان‌های سامی نیز تجربه داشته باشند تا ویژگی‌ها و خصوصیات منحصر به فرد ساختار زبان را بنا کنند. علاوه بر این، رابطه کلاسیک با «زبان‌های» اعراب تأیید می‌کند که «عربی» روش خاص خود را برای برانگیختن تنوع و تغییر دارد، و «زبان‌ها» در نقطه مقابل استاندارد قرار نمی‌گیرند، بلکه طرفین یک رابطه منسجم بین آنها می‌بافند که از تقسیم کار بین آنها محافظت و تقدیس می‌کند.