خصوصیات اگزیستانسیالیسم دازاین در مقدمات طللی معلقات سبع
DOI::
https://doi.org/10.22046/LA.2018.13کلمات کلیدی:
اگزیستانسیالیسم، مقدمات طللی، هایدگر، امکان، مجعولیت، سقوط.چکیده
یکی از مکاتب فکری که در تاریخ فلسفه ظهور یافته و به بحث در مورد وجود انسان و اهمیت آن در مقابل وجود اشیا در طبیعت می پردازد، مکتب اگزیستانسیالیسم است. از پیشگامان این مکتب، مارتین هایدگر است که بحث درباره وجود را در خلال بررسی احوال انسان یا دازاین، به عنوان تنها موجودی که از وجود سوال می کند، آغاز نموده است. هایدگر معتقد است آنچه انسان را در درک بهتر احوال دازاین یاری می کند، این است که حالاتش بر پایه شکلی از هستی که همان در جهان بودن است، قرار گیرد. برای رسیدن به این هستی محض هایدگر به وجود انسان (دازاین) یا همان وجود در جهانی او رجوع می کند و سه ویژگی هستی خاص انسان را که (شامل: حالت انفعالی یا امکان، سقوط و در جهان انداختگی یا مجعولیت) است بیان می کند که وسیله ارتباط انسان با وجود است. و به همین دلیل این ویژگی ها را خصوصیات اگزیستانسیال می نامد. اگزیستانسیالیسم از دیر باز پیوند عمیقی با ادبیات عربی داشته و مقدمات طللی به عنوان یکی از ریشه دارترین مباحث ادبیات عربی مرتبط با این مکتب در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته و پژوهشگر سعی دارد با روش موضوعی، خصوصیات اگزیستانسیالیسم را در مقدمات طللی معلقات سبع جاهلی مشخص کند. در نهایت این پژوهش، خواننده در می یابد که این سه ویژگی بر مقدمات طللی معلقات قابل تطبیق است.
