“The Intentional Fallacy”, itself a Fallacy: a Critique of Wimsatt and Beardsley’s “The Intentional Fallacy”

Authors

  • Sareh Khosravi PhD student in English Language and Literature, University of Tehran
  • Behzad Barekat Associate Professor of English Language and Literature, University of Guilan, Guilan, Iran.

DOI:

https://doi.org/10.22046/LA.2021.11

Keywords:

Intentional Fallacy, Authorial Intention, New Criticism, Verbal meaning, Language

Abstract

Abstract This research aims to highlight the falsities of William K. Wimsatt and Monroe C. Beardsley’s article “The Intentional Fallacy” (1946). These two New Critics believe that the intention of the author should not be considered when judging the text because the intention of the author is neither available nor desirable. The present research questions two of their claims: that the intention is something separate from the textual meaning and that the authorial intention is private and biographical while the poem is public. To refute their claims, the research employs E.D. Hirsch’s concept of verbal meaning. Verbal meaning is simply a special kind of intentional object which he considers to be synonymous with textual meaning. The study goes beyond Hirsch’s ideas and claims that from the moment the author transfers his intention, through language, to the text, it is no longer an intention but the object. Language, according to the New Critics is a proper and reliable medium, so when Wimsatt and Beardsley question the authorial intention, they are actually questioning the very notion of language. Their second claim, that is the private nature of the author’s intention, will be rejected by borrowing T.S. Eliot’s analogy of the poet to a catalyst. Eliot shows that the poet does not include his/her personality traits in the poem. The achievement of this study is a new view toward the authorial intention, a view which is not based on personal and biographical factors but on verbal factors.

Author Biography

Sareh Khosravi, PhD student in English Language and Literature, University of Tehran

این تحقیق در تلاش است تا اشتباهات مقالۀ «مغالطۀ قصدی» از ویمست و بیردزلی را بررسی کند. این دو منتقد نقد نویی بر این باورند که قصد نویسنده نباید هنگام ارزیابی متن در نظر گرفته شود، چون قصد نویسنده نه موجود است و نه مطلوب.  این تحقیق دو مورد از ادعاهای این دو تن را زیر سؤال می­برد: اول اینکه قصد نویسنده مجزا از معنای متنی است و دوم اینکه  قصد نویسنده عاملی شخصی و بیوگرافیکی است در حالی که شعر عمومی است. این مقاله برای رد کردن ادعای آن­ها از مفهوم معنای زبانی ای. دی هیرش استفاده می­کند. معنای زبانی نوعی از شی قصدی است که هیرش آن را هم معنی با معنای متنی می­داند. این مطالعه از گفته­های هیرش فراتر می­رود و ادعا می­کند که از لحظه­ای که نویسنده قصدش را از طریق زبان به متن متنقل می­کند، دیگر با قصد مواجه نیستیم بلکه با شی مواجهیم. زبان طبق نظر منتقدان نقد نو ابزاری مناسب و قابل اعتماد است، بنابراین وقتی ویمست و بیردزلی قصد نویسنده را زیر سوال می­برند، در واقع مفهوم زبان را زیر سوال می­برند. دومین ادعای آن­ها یعنی ماهیت شخصی قصد نویسنده با استفاده از عقیدۀ تی.­اس الیوت در مورد مقایسۀ شاعر و کاتالیزگر رد می­شود. الیوت معتقد است که شاعر خصوصیات شخصیتی خود را وارد شعر نمی­کند. این مطالعه بینش ما را نسبت به قصد نویسنده تغییر می­دهد و به ما کمک می­کند تا دریابیم که قصد نویسنده نه تنها عاملی شخصی و بیوگرافیکی نیست بلکه عاملی از عوامل زبانی است. 

References

Abrams, M.H. (1999). The Glossary of Literary Terms. Boston: Heine & Heine.

Brooks, C. (1951). The Formalist Critics. The Kenyon Review. 13(1). 72-81

Ransom, J. C. (1937). Criticism, Inc. The Virginia Quarterly Review, 13(4), 586-602.

Cuddon, J. A. (2012). A dictionary of literary terms and literary theory. John Wiley & Sons.

Eliot, T. S. (1920). Hamlet and his problems. The sacred wood: Essays on poetry and criticism, 4, 95-104.

Eliot, T.S. (1921). Tradition and the Individual Talent. Sacred Wood. London: Methuen.42-53

Frye, N., Baker, S. W., Perkins, G. B., & Perkins, B. M. (1977). The Harper Handbook to Literature. London: Pearson.

Heidegger, Martin.(1950). Language. The Norton Anthology of Theory and Criticism. Eds. William. E. Cain. New York: Norton & Company. 1121-1134

Hirsch, E. D. (1960). Objective interpretation. PMLA, 75(4-Part1), 463-479.

Holman, C. H. (1980). A Handbook of Literature. Indiana: Bobbs-Merrill Education Pub.

Knapp, S., & Michaels, W. B. (1982). Against theory. Critical Inquiry, 8(4), 723-742.

Lyas, C. (1972). Personal qualities and the intentional fallacy. Royal Institute of Philosophy Supplements, 6, 194-210.

Pope, Alexander (1711). An Essay On Criticism. London: W. Lewis.

Richards, I. A. (1929). Practical Criticism: a study of literary judgment (London, Kegan Paul). Trench, Trubner.

Taine, Hippolyte, Adolphe. (1871). History of English literature. New York: Holt & Williams.

Wimsatt, W. K., & Beardsley, M. C. (1946). The intentional fallacy. The sewanee review, 54(3), 468-488.

Zhang, L. (2012). “The Intentional Fallacy” Reconsidered. Canadian Social Science. 8(2) April 30. 34-39. DOI: http://dx.doi.org/10.3968/j.css.1923669720120802.1045

Downloads

Published

2021-05-31

How to Cite

Khosravi, S., & Barekat, B. (2021). “The Intentional Fallacy”, itself a Fallacy: a Critique of Wimsatt and Beardsley’s “The Intentional Fallacy”. LANGUAGE ART, 6(2), 77–90. https://doi.org/10.22046/LA.2021.11

Similar Articles

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 > >> 

You may also start an advanced similarity search for this article.